Estes poemas figuran no libro XONDO Clásico e o seu metálico Desnaturalismo. Traducción do castelán.
FILLO: -Meu pai, ¿e agora?
PAI: -Agora, fillo, é o tempo posterior ó home, ó leite con nata e á auga transparente... por agora.
FILLO: -Meu pai, ¿e qué me aconsellas que faga de maior?
PAI: -Aprende de novo a ser neno, fillo, ou, senón, mórrete.
UN CARBALLO A UNHA MIMOSA:
Mentres eu te abrigue, non
esmorecerás. Protexereite dos
vándalos elementos e farei que
a túa semente se espalle
polos confís do mundo.
Se ó chegar o outono, algunha
das miñas murchas follas ousara
pousarse no teu verde manto, non
te aflixas; unha lixeira brisa
faraas caer, e brincarán ós teus pes.
EU MESMO
Vida son e nada sei da miña ausencia;
son morte, e anhelo a vida miña,
que antes de ser o que son, tiña
na ignorancia da miña presenza.
Soño morte, sen deixar a miña existencia,
esperto, e vivo a miña morte valdeira,
coma canto triste á miña ledicia,
Deleite da miña cordura e demencia.
Non temo, pois, a morte da miña vida,
anque a viva dende un abismo,
pois non é senón mera partida.
Deica un novo estado de mutismo,
e con aparencia de consumadas,
unha maila outra valen o mesmo
A vida maila morte empéñanse unha á outra.
CATRO ESTACIÓS
Gromos que abren de rubideira,
primeiros amores en baño de flores,
cuquiños en celo e primeiras dores;
pétalos murchos, e adeus primaveira.
Florece o xardín cal se volvera,
Con gromos novos de verdes cores,
que brindan ó cuco novos albores,
e voa o verao desta maneira.
Frescos sabores en beizos sedentos,
patas de galo que marcan as súas faces,
e tres estaciós vánse cos ventos.
Arrastra o sol os últimos faces,
deixando sombra de encantamentos
engaioladores de vellos rapaces.
NENO – HOME
Neno ditoso, neno malpocado,
libre a súa alma e maus atadas;
pai e nai dánlle lostregadas,
a miúdo, sen querer, amparado.
¡A voar! –dise amedrentado,
pero as súas ás sinte oxidadas,
e as súas ilusiós alienadas.
¡Sabrosa carne para un estado!
Coma un Romeo se namora,
e reprodúcese en dez e tres,
engordando a súa condición agora.
É nomeado, á vez, pastor e res,
e cando, ó fin, chega a súa hora,
deixa un rebaño de cento un pés.
O home nace cun único dereito: o de ser home; e pasa toda a vida sacudíndose a quenes queren ter máis dereitos.
O INTRUSO
Ronda por aí un fato de xente,
á clase inmunda moi pegada,
e, segundo parece, moi ben pagada,
por prestarlle un servicio inxente.
Cheira un lacaio vehemente,
que cede ó dereito de pernada,
e usa en troco unha espada,
para exterminar o seu propio ente.
Primeiro foi soldado con medallas;
poeta despois, e logo escano,
Ministro de cultura e metrallas.
E será presidente nun ano,
se libra ben as últimas batallas
con dous candidatos de bo tamaño.
¡Protéxete aura da súa forza!,
que xa a terra queda sen aurora,
e toda a auga se evapora.
O MEU BOLÍGRAFO
Descendente directo dun cravo,
heróe dun país entre ríos;
a súa tumba violada por impíos,
é hoxe mourada dun centavo.
Coupo tamén nela un escravo,
con escaso arte en desafíos,
e con desexo de mover xentíos,
nunca conseguiu lévalo a cabo.
Tivo un sinfín de descendentes,
que ostentan todos moitos dereitos,
e defenden con uñas e dentes.
Sabendo que polos seus amos son feitos,
e que se eu sirvo a esas xentes,
polo meu bolígrafo serán desfeitos.
XANEIRO
Ainda que o meu nome non revele,
saberás quén son ó ler o soneto.
Proveño dun tempo obsoleto,
festivo, e o calor repéleme.
Escribo días ca letra ele,
como farán o meu fillo e o meu neto,
cuios nomes gardarei en segredo.
Se ben meu só teño un fillo,
gromos que afloran en outubro,
fertilizo eu, e non son de millo.
Tres magos tribútanme bo alixo,
e, entre a neve, o sol descobre
a solución desta adiviña.
PAIXÓS CATIVAS
Chagas abertas por ollos ardentes,
envoltas en fume de lendas,
que ocultan tamén outras prendas
de amores, en vida ausentes.
Digo de embobados cas súas mentes,
en cautividá e con enmendas,
que se encirran en duras contendas
por necios que lles din: “Sede decentes”.
Pois estes malpocados de quenes digo,
viviron, antano, outras paixós,
hoxe mudadas por un amor mendigo.
Reprimen, incautos, os seus corazós,
como sufre fame quen ten trigo,
sen saber eles mesmos as razós.
UN AMOR IMPOSIBLE
Arredados por un leito silencioso,
morada de nenúfares en panos,
tardamos centos…, un milleiro de anos
en iniciar o noso xogo amoroso.
Somos carballo fértil e orgulloso,
oculto entre espesos castiñeiros,
e mimosa con veciños estranxeiros,
coma un loureiro de porte frondoso.
Con ansia de abrazo fraterno,
alongamos pólas entre o espiño,
e coñecemos, ben vivos, o inferno.
¡Vén primaveira, e mata o inverno!,
que das nosas follas será destino
copular no océano eterno.
A MUSA
¡Hola! ¿Ti es…? -di, e entra.
¡Adeus! –alónxase, inda sen saír.
Aumenta o meu corazón o seu latexo
ó ulir o nume que se adentra.
Anos, lustros… a miña cabeza descentra.
O meu corpo, canso de ir e vir,
precisa do seu para seguir
xemendo por vida que non atopa.
Desamparado pola deusa Razón,
estou inmerso nun mar de dúbidas,
e invoco a Atenea ilusión
e espertar de facultades mudas,
pra beber da miña musa a paixón,
e berrar: “¡Morro de sentir cen vidas!”
O esprito que se deixa penetrar polo carallo da beleza é tan belo como a beleza mesma.
AMORES PROHIBIDOS
Ferve o meu sangue, arde o meu sentido,
e arrédanos tan pequeno treito,
que ben grande sería o meu proveito
de chocar os ovos no teu niño.
Mais mentres teñas, muller, un marido,
non tomarei de ti ningún dereito,
desmo por amor ou por despeito,
se non me entrego a ti durmido.
Con espada ígnea de inferno,
libra nas miñas entrañas o desexo
coa miña ética de frío inverno,
un sanguinario e vil forcexeo,
que en xeo eterno morrer prefiro
a vivir rescate de Odiseo.
O PESO DA NENA DOS MEUS OLLOS
Non son tronos, nin raios, nin son ventos,
nin vermello vivo de río de lava,
ou alude que ronca, ri e cava,
nin é lume que queima os meus apousentos.
Non son misís que caen a centos;
menos aínda, mozas que eu amaba,
ou morto que en vida escoltaba
a preguiceiros baixos e sanguentos.
Non é tempo de beleza despoxos,
nin vil soldado que mata ó seu irmau,
nin tampouco son de mares anoxos.
¡Ou fiel amigo que tende a súa mau!;
es ti, doce nena dos meus ollos,
quen inmuta o meu vermello océano.
CARTA
Querida amiga miña,
Escríboche con choros
tinxidos en melancolía,
e embárgame un espanto:
Trátase, amiga miña,
de días que son eternos
sen ti na miña compaña,
e de noites que son invernos.
Tamén aquí é Nadal,
e con amigos e braseiro,
sinto a miña fría soidá
e a do mundo enteiro.
Polo sur varren os meus ollos,
buscando alivio á miña pena,
e reciben só remollos
de chuvia que cae serena.
É fresco o serán, sen sol,
e alguén asa castañas.
Trátase dun xirasol,
que o é por poucas mañas.
A min eso non me importa,
nin vento que fume revoca;
mais ben eso me comporta
inda máis fame da túa boca.
Qurerida amiga miña,
por un só minuto contigo,
a vida enteira eu daría,
e máis que tivera comigo.
O esprito que se deixa penetrar polos afiados dentes da verdá é tan verdadeiro coma a verdá mesma.
Hoy habia 3 visitantes (5 clics a subpáginas) ¡Aqui en esta página!
